Analiza nga Komisioni Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur tregoi se atje ishin varrosur 188 viktima lufte, të gjithë meshkuj, duke filluar nga 13 deri në 70 vjeç në kohën e vdekjes. Pjesa dërrmuese vdiq nga lëndimet me armë zjarri.

Njëzet e një individë të listuar si të zhdukur pasi forcat serbe të Bosnjës morën Srebrenicën u identifikuan gjatë zhvarrosjes së parë të varrit Lazete 2; të gjithë ishin burra boshnjakë. Dokumentet e identifikimit për katër burra të tjerë të renditur si të zhdukur pas rënies së Srebrenicës u zbuluan gjatë zhvarrosjeve në vend në vitin 2000. Në 1996, hetuesit zbuluan gjithashtu shirita të shumtë pëlhurash në një gropë në mjediset e shkollës Grbavcis. Rripat e bezeve nuk dallonin nga shiritat e përdorur për të lidhur sytë të zbuluar në gjatë zhvarrosjes së varrit Lazete 2.

Vendndodhja e varrit masiv tani është një livadh i pashënuar, pranë një fushe misri dhe një linje hekurudhore.

Burrat boshnjakë që ishin kapur nga një kolonë burrash që po largoheshin nga Srebrenica pasi ajo ra ose që ishin ndarë nga gratë dhe fëmijët në Potocari afër Srebrenicës u transportuan më 14 korrik 1995 në shkollën Grbavci në fshatin Orahovac. Analiza kriminalistike e mostrave të tokës/polenit, provave dhe pamjeve ajrore të datave të krijimit/trazimit, zbuluan më tej se trupat nga varret Lazete 1 dhe Lazete 2 u hoqën më vonë dhe u rivarrosën në varre dytësorë të quajtur Hodzici Road 3, 4 dhe 5 rreth dhjetë kilometra më larg.

Një dëshmitar i mbrojtur i GJPNJ-së i koduar me emrin PW 101, një ushtar i Ushtrisë Serbe të Bosnjës, kujton se në një moment gjatë ekzekutimit të një grupi burrash, një djalë që ai mendonte se ishte rreth pesë apo gjashtë vjeç, u ngrit nga grumbulli i trupave të pajetë dhe filloi të lëvizte drejt ushtarëve, duke thirrur babanë e tij. Djali ishte në gjendje shoku dhe i mbuluar me njolla gjaku dhe copëza indi njerëzor, dhe ushtarët ulën pushkët dhe ngrinë. Mbikëqyrësi i tyre iu kthye ushtarëve dhe i pyeti se çfarë po prisnin, duke u thënë që “t’i jepnin fund”. Ushtarët u përgjigjën se “nënkoloneli ose koloneli” kishte vetë armë dhe se ai duhet ta bënte vetë, sepse ata nuk mundeshin. “Nënkoloneli ose koloneli” më pas i urdhëroi ushtarët që ta merrnin djalin dhe ta kthenin përsëri me grupin tjetër të burrave që do të vriteshin. Megjithatë, djali në vend të kësaj u çua në një spital në Zvornik, ku ai mori trajtim mjekësor dhe përfundimisht mbijetoi.

Gjatë gjyqit të ish-shefit ushtarak serb të Bosnjës Ratko Mlladiç, një dëshmitar i mbrojtur i GJPNJ-së i koduar RM-313 tha se ai i mbijetoi vrasjeve të boshnjakëve të Srebrenicës, ku u vra edhe babai i tij, në Orahovac në korrik 1995 dhe se ai ishte shtatë vjeç në atë kohë.

GJPNJ-ja zbuloi se herët në pasditen e 14 korrikut 1995, personeli i Brigadës së Zvornikut të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, nën mbikëqyrjen e Drago Nikoliç dhe Milorad Trbiç transportoi burrat boshnjakë nga shkolla Grbavci në Orahovac në një fushë aty pranë, ku personeli, përfshirë anëtarët e Batalionit të Katërt të Brigadës së Zvornikut, i ekzekutuan ata bashkërisht me armë automatike.

Nikoliç shoqëroi kamionët për në dhe nga fusha e ekzekutimit në disa raste, ndërsa Trbiçekzekutoi personalisht disa nga viktimat në fushë. Afërsisht 1,000 boshnjakë u vranë. Më 14 dhe 15 korrik 1995, anëtarët e Togës Inxhinierike të Brigadës së Zvornikut përdorën makineri të rënda për të varrosur viktimat në varre masive në vendin e ekzekutimit.

Dhoma gjyqësore e GJPNJ-së e gjeti Radislav Krstiçin, zv/komandantin dhe Shefin e Shtabit të Korpusit Drina të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, fajtor për gjenocid – vendimi i saj i parë që përcakton se kundër boshnjakëve nga Srebrenica ishte kryer gjenocid. Ai u dënua me 46 vjet burg edhe pse dënimi u reduktua më pas në 35 vjet burg.

GJPNJ gjeti gjithashtu që Ljubisa Bearas, shefit të sigurimit të Shtabit Kryesor të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, iu kërkua që të organizonte, koordinonte dhe lehtësonte ndalimin, transportimin, ekzekutimin në grup dhe varrosjen e viktimave myslimane të vrara në Orahovac. Beara u ndihmua nga, ndër të tjerë, Vujadin Popoviç, Drago Nikoliç dhe Milorad Trbiç.

Beara, Popoviç, Nikoliç dhe Trbiç u gjet se kishin mbikëqyrur, lehtësuar dhe mbikëqyrur ekzekutimet në Orahovac dhe GJPNJ-ja i dënoi ata për gjenocid. Vidoje Blagojeviç, komandanti i Brigadës së Bratunacit të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, u dënua me 15 vjet burg për asistim dhe nxitjen e vrasjes dhe persekutimit të boshnjakëve në zonën e Srebrenicës, si dhe asistimin dhe nxitjen e vrasjes së boshnjakëve në Bratunac. Dragan Jokiç, shefi i inxhinierisë së Brigadës së Zvornikut të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, u dënua me nëntë vjet burg për vrasjet e boshnjakëve në Orahovac, në Fermën Ushtarake Branjevo në Pilica dhe në Kozluk dhe për sigurimin e burimeve inxhinierike dhe personelit për të gërmuar varre masive për viktimat e ekzekutuara.

Vendimi përfundimtar në gjyqin e ish-shefit ushtarak serb të Bosnjës Ratko Mlladiç, i cili u dënua me burgim të përjetshëm në një vendim të shkallës së parë për gjenocidin e boshnjakëve nga Srebrenica, ndër krime të tjera, do të jepet në vitin 2021.