Analiza Međunarodne komisije za nestale osobe (ICMP) pokazala je da je na ovoj lokaciji sahranjeno 188 žrtava rata, muškaraca koji su u trenutku smrti bili starosti od 13 do 70 godina. Većina njih umrla je od prostrelnih rana.

Dvadeset i jedna osoba koja se vodila kao nestala nakon što su snage bosanskih Srba zauzele Srebrenicu, pozitivno je identifikovana tokom prve ekshumacije Lažete 2 – svi su bili muškarci, Bošnjaci. Identifikacioni dokumenti još četvorice muškaraca koji su se vodili kao nestali nakon pada Srebrenice, otkriveni su tokom ekshumacija na tom području 2000. godine. Istražitelji su također 1996. godine otkrili brojne trake od tkanine na smetljištu u blizini škole u Grbavcima. Trake su bile identične kao povezi za oči otkriveni tokom ekshumacije Lažete 2.

Masovna grobnica je sada neoznačena livada, pored polja kukuruza i željezničke pruge.

Zarobljeni Bošnjaci iz kolone muškaraca koji su bježali iz Srebrenice nakon njenog pada ili koji su odvojeni od žena i djece u Potočarima 14. jula 1995. godine, prebačeni su u školu u Grbavcima kod Orahovca. Forenzičkim analizama tla, uzoraka polena i aviosnimaka promjena terena, dodatno je otkriveno da su tijela iz grobnica Lažete 1 i Lažete 2 kasnije uklonjena i ponovo sahranjena u sekundarnim grobnicama Put za Hodžiće 3, 4 i 5, udaljenim desetak kilometara.

Zaštićeni svjedok MKSJ-a, PW-101, pripadnik VRS-a, ispričao je da je, u jednom trenutku tokom pogubljenja grupe muškaraca, dječak – za kojeg je pretpostavio da ima oko pet ili šest godina – ustao iz gomile tijela i krenuo je prema vojnicima dozivajući svog oca. Dječak je bio u šoku, prekriven krvlju i ljudskim ostacima, a vojnici su, skamenjeni, spustili puške. Njihov nadređeni se okrenuo prema njima i pitao ih šta čekaju, rekavši im da „završavaju”. Vojnici su odgovorili da „potpukovnik ili pukovnik” ima pištolj i da može i sam da završi, jer oni to ne mogu. Tada je “potpukovnik ili pukovnik” naredio vojnicima da odvedu dječaka i vrate ga sa sljedećom grupom ljudi koja treba biti ubijena. Međutim, dječak je, umjesto toga, odveden u bolnicu u Zvorniku, gdje mu je pružena ljekarska pomoć, i preživio je.

Tokom suđenja Ratku Mladiću, zaštićeni svjedok RM-313 izjavio je da je u Orahovcu u julu 1995. godine sa sedam godina preživio strijeljanje srebreničkih Bošnjaka, među kojima je bio i njegov otac.

MKSJ je utvrdio da su u ranim popodnevnim satima 14. jula 1995. godine, pripadnici Zvorničke brigade Vojske Republike Srpske (VRS) pod nadzorom Drage Nikolića i Milorada Trbića transportovali Bošnjake iz škole u Grbavcima kod Orahovca na obližnje polje, gdje su ih, zajedno s pripadnicima 4. bataljona Zvorničke brigade, strijeljali automatskim oružjem.

Nikolić je u nekoliko navrata pratio kamione do i s mjesta pogubljenja, dok je Trbić na polju lično pogubio nekoliko žrtava. Ubijeno je približno 1.000 Bošnjaka. Pripadnici inžinjerijske čete Zvorničke brigade su 14. i 15. jula 1995. koristili tešku mehanizaciju kako bi sahranili žrtve u masovne grobnice na mjestu pogubljenja.

Sudsko vijeće MKSJ-a proglasilo je Radislava Krstića, zamjenika komandanta i načelnika štaba Drinskog korpusa VRS-a, krivim za genocid – što je prva presuda ovog suda kojom je utvrđeno da je nad Bošnjacima iz Srebrenice počinjen genocid. Krstić je osuđen na 46 godina zatvora, a kazna mu je naknadno smanjena na 35 godina.

MKSJ je također utvrdio da je Ljubiši Beari, načelniku za bezbjednost Glavnog štaba VRS-a, rečeno da organizuje, koordiniše i omogući zatočenja, transport, pogubljenja po kratkom postupku i ukop muslimanskih žrtava ubijenih u Orahovcu. Beari su, između ostalih, pomagali Vujadin Popović, Drago Nikolić i Milorad Trbić.

Utvrđeno je da su Beara, Popović, Nikolić i Trbić nadgledali, omogućavali i nadzirali pogubljenja u Orahovcu, te ih je MKSJ osudio za genocid. Vidoje Blagojević, komandant Bratunačke brigade VRS-a, osuđen je na 15 godina zatvora zbog pomaganja i podržavanja ubistava i progona Bošnjaka na području Srebrenice, kao i pomaganja i podržavanja ubistava Bošnjaka u Bratuncu. Dragan Jokić, načelnik inžinjerije Zvorničke brigade VRS-a, osuđen je na devet godina zatvora zbog ubistava Bošnjaka u Orahovcu, na Vojnoj farmi Branjevo u Pilici i u Kozluku, kao i za omogućavanje sredstava i osoblja za kopanje masovnih grobnica za pogubljene žrtve.

Bivšem komandantu VRS-a Ratku Mladiću je  2021. godine potvrđena prvostepena presuda na doživotni zatvor zbog genocida nad Bošnjacima iz Srebrenice.