Ky varr masiv dytësor, i cili u quajt Snagovo 3 nga Komisioni Federal i Bosnjës për Personat e Zhdukur, u hetua nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për Ish-Jugosllavinë, GJPNJ, në 1998 dhe përgjegjësia për zhvarrosjen iu kalua qeverisë boshnjake në 2001.

Analizat e ADN-së të kryera nga Komisioni Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur treguan lidhje midis këtij varri dytësor dhe varreve primare të trazuar Lazete 2 (i njohur gjithashtu si Orahovac 2). Sipas raportit mjeko-ligjor të GJPNJ-së mbi zhvarrosjet e Srebrenicës, kjo do të thotë që eshtrat e një individi u gjetën në të paktën dy varre të ndryshëm. Hetimi gjithashtu tregoi lidhjet e ADN-së midis këtij vendi dhe Rrugës Hodzici 1 (i njohur edhe si Snagovo 4) dhe Rrugës Hodzici 3. Kjo tregon se mbetjet mortore u gërmuan në varrin masiv primar Lazete 2 dhe u transferuan në Rrugën Hodzici, rreth 10 kilometra larg.

Analiza mjeko-ligjore të mostrave të tokës/polenit, provat dhe imazhet ajrore të datave të krijimit/trazimit, zbuluan më tej se trupat nga varret masive primare Lazete 1 dhe Lazete 2 u gërmuan dhe u rivarrosën në varret dytësore në Snagovo.

Varri i Rrugës Hodzici mbetet i pashënuar, në një livadh pranë një rruge malore rurale, i rrethuar nga pyje.

Vendimet e GJPNJ-së zbuluan se burrat boshnjakë të kapur në Srebrenicë u transportuan më 14 korrik 1995 në një shkollë në fshatin Orahovac. Pasditen e asaj dite, personeli i Brigadës së Zvornikut të Ushtrisë Serbe të Bosnjës nën mbikëqyrjen e Drago Nikoliç, një oficer sigurie me Brigadën e Zvornikut të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, dhe Milorad Trbiç, Ndihmës Komandant për Sigurinë me Brigadën e Zvornikut, më pas i transportuan robërit në një fushë aty afër , ku personeli, përfshirë anëtarët e Batalionit të 4-të të Brigadës së Zvornikut, i ekzekutoi ata me armë automatike.

Në vendimet në lidhje me këtë çështje, dhoma gjyqësore e GJPNJ-së gjeti Radislav Krstiçin, zv/komandant dhe shef i shtabit i Korpusit Drina të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, fajtor për gjenocid ndaj boshnjakëve nga Srebrenica – vendimi i saj i parë që përcakton se masakrat e Srebrenicës përbënin gjenocid. Krstiç u dënua me 46 vjet burg, edhe pse dënimi më pas iu reduktua në 35 vjet burg.

GJPNJ-ja gjeti gjithashtu që Ljubisa Bearas, shefit të sigurimit i Shtabit Kryesor të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, iu kërkua të organizonte, koordinonte dhe lehtësonte ndalimin, transportimin, ekzekutimin përmbledhës dhe varrosjen e viktimave boshnjake të vrara në Orahovac. Beara u ndihmua nga, ndër të tjera, komandanti Vujadin Popoviç, Shefi i Sigurimit i Korpusit të Drina të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, si dhe Nikoliç dhe Trbiç.

Beara, Popoviç, Nikoliç dhe Trbiç u gjet se kishin mbikëqyrur dhe ndihmuar ekzekutimet në Orahovac dhe GJPNJ-ja i dënoi ata për gjenocid. Vidoje Blagojeviç, komandant i Brigadës së Bratunacit të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, u dënua me 15 vjet burg për asistim dhe ndihmë në vrasjen dhe persekutimin e boshnjakëve në zonën e Srebrenicës, si dhe asistim dhe mbështetje të vrasjes së boshnjakëve në Bratunac. Dragan Jokiç, shefi inxhinierik i Brigadës së Zvornikut të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, u dënua me nëntë vjet burg për vrasjet e boshnjakëve në Orahovac, në Fermën Ushtarake Branjevo në Pilica dhe në Kozluk, dhe për sigurimin e burimeve inxhinierike dhe personelit të nevojshëm për gërmimin e varreve masive për viktimat e ekzekutuara.

Sipas Institutit Federal për Personat e Zhdukur në Bosnjë dhe Hercegovinë, eshtrat e 818 boshnjakëve nga Srebrenica u zbuluan në shtatë varre dytësore në zonën e Snagovos.