Varri Rruga Cancari 7 u zhvarros në tetor 2002 nga Komisioni Federal i Bosnjës për Personat e Zhdukur, i monitoruar nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, GJPNJ. U gjetën mbetjet mortore të 200 personave; 97 u identifikuan.

Analizat e ADN-së treguan lidhjet midis këtij varri dytësor dhe varrit parësor të trazuar në Kozluk. Sipas raportit mjeko-ligjor të GJPNJ-së mbi zhvarrosjet e lidhura me Srebrenicën, kjo do të thotë që pjesë të eshtrave të disa individëve u gjetën në varret në Kozluk dhe Rruga Cancari 7. Hetimi i GJPNJ-së gjithashtu tregoi lidhjet e ADN-së midis këtij vendi dhe katër varreve të tjerë në zonën e Kamenicës (Rruga Cancari 1, 2, 3 dhe 13). Kjo tregon se mbetjet mortore që u gërmuan nga varri masiv primar në Kozluk u transportuan në këto zona varre dytësore në Rrugën Cancari në Kamenica, 30 kilometra larg.

Varret në Kamenicë u zbuluan ose në oborret e shtëpive që u përkisnin boshnjakëve, ose në livadhet pranë rrugës. Rruga Cancari 7 është e vendosur në njërin prej këtyre oborreve, pranë një kryqëzimi dhe xhamisë lokale. Vendi është shënuar me një pllakë përkujtimore kushtuar viktimave të Srebrenicës. Vendasit në Kamenicë kanë shënuar disa prej varreve në zonë me pllaka përkujtimore që nderojnë viktimat e Srebrenicës, megjithëse disa ende mbeten të pashënuar.

Sipas raportit të GJPNJ-së mbi provat mjeko-ligjore dhe lidhjet e ADN-së, varri masiv parësor i Kozlukut, ku ishin varrosur disa nga viktimat e masakrës së Srebrenicës, përmbante gjithsej 825 individë.

Gjykimi i GJPNJ-së në gjyqin e Dragan Jokiç, Shefi i Inxhinierisë për Brigadën e Zvornikut dhe Vidoje Blagojeviç, komandant i Brigadës së Bratunacit të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, tha se më ose rreth 15 ose 16 korrikut 1995, personeli ushtarak i Ushtrisë Serbe të Bosnjës, nën komandën dhe kontrollin e komandantëve Ratko Mlladiç, Radislav Krstiç dhe të tjerë, transportuan afërsisht 500 meshkuj boshnjakë në një vend të izoluar afër Kozlukut, i cili ishte brenda zonës së përgjegjësisë të Brigadës së Zvornikut. Ata më pas u ekzekutuan nga personeli ushtarak serb i Bosnjës. Më 16 korrik 1995 ose rreth kësaj date, personeli ushtarak nga Toga Inxhinierike e Brigadës së Zvornikut, përsëri e kontrolluar nga Mlladiç, Krstiç dhe të tjerë, i varrosën viktimat në një varr masiv në atë vend. Jokiç ndihmoi në planifikimin, monitorimin, organizimin dhe kryerjen e varrimeve.

Blagojeviç u dënua me 15 vjet burg për asistim dhe mbështetje në vrasjen dhe persekutimin e boshnjakëve, përfshirë ata që u ekzekutuan në Kozluk. Jokiç u dënua me nëntë vjet burg për vrasjet e boshnjakëve në vende ku përfshihej edhe Kozluku dhe për sigurimin e burimeve inxhinierike dhe personelit për të gërmuar varre për viktimat.

Dhoma gjyqësore e GJPNJ-së gjeti gjithashtu se Vujadin Popoviç, shefi i sigurimit me Korpusin Drina të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, ishte në dijeni të operacionit për të vrarë boshnjakët dhe e organizoi atë me Ljubisa Bearan, shefi i sigurimit në shtabin kryesor të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, dhe Drago Nikoliçin, një oficer sigurie me Brigadën e Zvornikut të Ushtrisë Serbe të Bosnjës. Popoviç ishte i pranishëm kur u kryen ekzekutimet në Kozluk, si dhe në një vend tjetër vrasjesh në Orahovac. Popoviç, Beara dhe Nikoliç u dënuan të gjithë nga GJPNJ-ja për përfshirje në gjenocidin e boshnjakëve nga Srebrenica.

Srecko Acimoviç, komandant i Batalionit të Dytë të Brigadës së Zvornikut të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, duke vepruar sipas urdhrave të marra nga komanda e Brigadës së Zvornikut, siguroi municione dhe dha urdhër për transportimin e të burgosurve në brigjet e lumit Drina në Kozluk, ku ata u vranë dhe u varrosën. Acimoviç u dënua nga gjykata shtetërore e Bosnjës me nëntë vjet burg për asistim në gjenocid.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.