Stijene, ispod kojih je provalija duboka između 300 i 400 metara, nalaze se na putu između Travnika i Prijedora, na teritoriji koja se tokom većeg dijela rata smatrala ključnim uporištem Vojske Republike Srpske (VRS).

Porodice žrtava su nakon rata nekoliko puta obilježavale lokaciju ove masovne grobnice, ali spomen-ploče su uvijek poslije toga uklanjane. Svake godine porodice organizuju komemoraciju za ubijene, tokom koje bacaju ruže u ponor.

Snage bosanskih Srba su 21. augusta 1992. godine prevozile veliku grupu civilnih zatvorenika iz logora Trnopolje u Travnik, koji je bio pod kontrolom vlasti BiH. Kada je konvoj stigao do planine Vlašić, iz grupe je odvojeno oko 200 nenaoružanih muškaraca, koji su zatim pogubljeni. Dvanaest ih je preživjelo.

S obzirom da je provalija dosta duboka, zahtjevan teren je istražiteljima otežavao ekshumacije, u okviru kojih su pronađeni samo djelimični posmrtni ostaci mnogih žrtava.

Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) osudio je Darka Mrđu, pripadnika takozvanog interventnog voda jedinice specijalne policije u Prijedoru, za direktno učešće u izvođenju, čuvanju, sprovođenju i strijeljanju nenaoružanih muškaraca na Korićanskim stijenama. Mrđa se izjasnio krivim i izvinio se žrtvama.

Sudovi u BiH su procesuirali nekoliko slučajeva povezanih sa ubistvima na Korićanskim stijenama, te osudili policajce Marinka Ljepoju, Radoslava Kneževića, Zorana Babića, Milorada Škrbića, Dušana Jankovića, Željka Stojnića i Sašu Zečevića.

Prijedor je područje s najvećim brojem osuđenih ratnih zločinaca u BiH. Ukupno 37 bosanskih Srba proglašeno je krivima za zločine počinjene na tom području, a osuđeni su na ukupno 617 godina zatvora.