Đakovica, koja se nalazi na oko 90 kilometara jugozapadno od Prištine, tokom rata je u velikoj mjeri stradala – grad je bio skoro sravnjen sa zemljom, dok je albansko stanovništvo ubijano i protjerano. Grad se nalazi blizu granice sa Albanijom, što ga je činilo strateški važnim kako za Oslobodilačku vojsku Kosova (OVK) tako i za jugoslovenske snage.

Nasilje u Đakovici, prema nalazima organizacije Human Rights Watch, bilo je dobro organizovano. Iako je svakodnevno bilo ubistava, nasilje i razaranja velikih razmjera dešavale su se u različitim fazama i čini se koordinirano od strane srpskih snaga bezbjednosti. U izvještaju Human Rights Watcha navodi se da se čini da su meta ubistva bili istaknuti stanovnici grada, kao što su advokati, doktori i politički aktivisti.

Lokacija ove grobnice danas je neoznačena, a s obzirom da je dio gradskog groblja, gradske vlasti su nakon rata preostalo zemljište koristile za ukopovanja  koja nisu vezana za rat.

Oni koji su sahranjeni na lokalitetu Brekovac ubijeni su tokom operacije srpskih snaga pod nazivom „Reka“ krajem aprila i početkom maja 1999. godine. U njoj je učestvovalo najmanje deset jedinica srpske policije i Vojske Jugoslavije koje su ubile i protjerale na hiljade ljudi iz oblasti oko Đakovice i sela Meja i Korenica.

Prema presudama Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) u predmetima protiv srpskih vojnih i policijskih zvaničnika, tokom napada na Meju i Korenicu, Vojska Jugoslavije, srpska policija i paravojne jedinice ubile su najmanje 377 civila, od kojih je 36 bilo ispod 18 godina.

Na hiljade je protjerano u susjednu Albaniju, a 13 osoba se i danas vode kao nestale.

Napad na sela Meja i Korenica usljedio je mjesec dana nakon početka NATO bombardovanja Jugoslavije, koje je imalo za cilj da okonča vojnu kampanju predsjednika Slobodana Miloševića na Kosovu. Sa intenziviranjem vazdušnih udara NATO-a, paralelno su se intenzivirale i operacije srpske vojske i policije, kao i ubistva i proterivanja kosovskih Albanaca.

Jugoslovenske snage su tenkovima ušle u Meju i Korenicu, istjerale albanske civile iz kuća, oduzele im novac i odvojile muškarce od žena.

Većina muškaraca je ubijena, dok su žene i djeca protjerani u Albaniju.

Međunarodna nevladina organizacija Human Rights Watch je posjetila Meju 15. juna 1999. godine, nakon što je NATO ušao na Kosovo, i vidjela posmrtne ostatke nekoliko muških osoba koje su bile u raspadanju, spaljene dokumente i lične stvari koje su očigledno pripadale ubijenima, kao i čahure.

Human Rights Watch je također pronašao još nekoliko posmrtnih ostataka nekoliko muškaraca. Tijela, koja su bila u raspadajućem stanju, nalazila su se na rubu polja pored puta koji prolazi kroz Meju. Jedno netaknuto tijelo i gornja polovina drugog nalazili su se kod jaruge u neposrednoj blizini polja. Još dva tijela pronađena su nekoliko metara dalje, a donja polovina drugog tijela pronađena je u polju blizu jaruge. Sva tijela su bila u uznapredovalom stanju raspadanja. Kosti nekih tijela bile su slomljene, a činilo se da su svi bez glave. Pored jednog od tijela pronađeni su dijelovi lobanje.

Bliže putu, Human Rights Watch je vidio tri velike gomile slame i kravljeg đubriva, koje su, po riječima jednog mještana, sakrivale još mnogo posmrtnih ostataka. On je naveo da su tijela većine muškaraca ubijenih u masakru pokupili radnici općinskih službi, što je kasnije potvrdio i MKSJ.

Neki posmrtni ostaci ubijenih na ovom području prvobitno su ukopani na groblju Brekovac, dok su neki, u okviru operacije prikrivanja zločina, prevezeni u Beograd i ukopani u policijskom krugu u Batajnici kod Beograda.

Zaštićeni svjedok, na suđenju u MKSJ-u bivšem predsjedniku Srbije Milanu Milutinoviću, rekao je da je radio kao bagerista i da je učestvovao u iskopavanju tijela na tri različite lokacije u području Đakovice – Brekovac, most Bistražin i selo Guska, kao i u obližnjoj šumi.

MKSJ je osudio šest visokih srpskih zvaničnika, proglasivši ih odgovornima za ova ubistva.

BIRN-ova analiza dokaza MKSJ-a pokazala je da je više od 30 ljudi bilo umiješano ili je znalo za ubistva, koja predstavljaju jedan od najvećih masakra u ratu na Kosovu, te da isti nisu ništa preduzeli da ga zaustave ili kazne počinioce.

Uprkos dokazima koji postoje, niko od njih nikada nije procesuiran za masakre u Meji i Korenici. Svi su i dalje na slobodi i žive u Srbiji, Crnoj Gori ili Sloveniji.