Rruga Cancari 7 (i njohur edhe si Kamenica 7) është një varr masiv dytësor, i ndodhur në fshatin Kamenica, 50 kilometra nga qyteti i Srebrenicës dhe rreth 13 kilometra nga qyteti i Zvornikut. Ka 13 varre masive dytësore në zonën e Kamenicës që përmbajnë eshtrat e viktimave të masakrave të korrikut 1995 Srebrenica.

Varri Rruga Cancari 7 u zhvarros në tetor 2002 nga Komisioni Federal i Bosnjës për Personat e Zhdukur, i monitoruar nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, GJPNJ. U gjetën mbetjet mortore të 200 personave; 97 u identifikuan.

Analizat e ADN-së treguan lidhjet midis këtij varri dytësor dhe varrit parësor të trazuar në Kozluk. Sipas raportit mjeko-ligjor të GJPNJ-së mbi zhvarrosjet e lidhura me Srebrenicën, kjo do të thotë që pjesë të eshtrave të disa individëve u gjetën në varret në Kozluk dhe Rruga Cancari 7. Hetimi i GJPNJ-së gjithashtu tregoi lidhjet e ADN-së midis këtij vendi dhe katër varreve të tjerë në zonën e Kamenicës (Rruga Cancari 1, 2, 3 dhe 13). Kjo tregon se mbetjet mortore që u gërmuan nga varri masiv primar në Kozluk u transportuan në këto zona varre dytësore në Rrugën Cancari në Kamenica, 30 kilometra larg.

Varret në Kamenicë u zbuluan ose në oborret e shtëpive që u përkisnin boshnjakëve, ose në livadhet pranë rrugës. Rruga Cancari 7 është e vendosur në njërin prej këtyre oborreve, pranë një kryqëzimi dhe xhamisë lokale. Vendi është shënuar me një pllakë përkujtimore kushtuar viktimave të Srebrenicës. Vendasit në Kamenicë kanë shënuar disa prej varreve në zonë me pllaka përkujtimore që nderojnë viktimat e Srebrenicës, megjithëse disa ende mbeten të pashënuar.

Sipas raportit të GJPNJ-së mbi provat mjeko-ligjore dhe lidhjet e ADN-së, varri masiv parësor i Kozlukut, ku ishin varrosur disa nga viktimat e masakrës së Srebrenicës, përmbante gjithsej 825 individë.

Gjykimi i GJPNJ-së në gjyqin e Dragan Jokiç, Shefi i Inxhinierisë për Brigadën e Zvornikut dhe Vidoje Blagojeviç, komandant i Brigadës së Bratunacit të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, tha se më ose rreth 15 ose 16 korrikut 1995, personeli ushtarak i Ushtrisë Serbe të Bosnjës, nën komandën dhe kontrollin e komandantëve Ratko Mlladiç, Radislav Krstiç dhe të tjerë, transportuan afërsisht 500 meshkuj boshnjakë në një vend të izoluar afër Kozlukut, i cili ishte brenda zonës së përgjegjësisë të Brigadës së Zvornikut. Ata më pas u ekzekutuan nga personeli ushtarak serb i Bosnjës. Më 16 korrik 1995 ose rreth kësaj date, personeli ushtarak nga Toga Inxhinierike e Brigadës së Zvornikut, përsëri e kontrolluar nga Mlladiç, Krstiç dhe të tjerë, i varrosën viktimat në një varr masiv në atë vend. Jokiç ndihmoi në planifikimin, monitorimin, organizimin dhe kryerjen e varrimeve.

Blagojeviç u dënua me 15 vjet burg për asistim dhe mbështetje në vrasjen dhe persekutimin e boshnjakëve, përfshirë ata që u ekzekutuan në Kozluk. Jokiç u dënua me nëntë vjet burg për vrasjet e boshnjakëve në vende ku përfshihej edhe Kozluku dhe për sigurimin e burimeve inxhinierike dhe personelit për të gërmuar varre për viktimat.

Dhoma gjyqësore e GJPNJ-së gjeti gjithashtu se Vujadin Popoviç, shefi i sigurimit me Korpusin Drina të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, ishte në dijeni të operacionit për të vrarë boshnjakët dhe e organizoi atë me Ljubisa Bearan, shefi i sigurimit në shtabin kryesor të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, dhe Drago Nikoliçin, një oficer sigurie me Brigadën e Zvornikut të Ushtrisë Serbe të Bosnjës. Popoviç ishte i pranishëm kur u kryen ekzekutimet në Kozluk, si dhe në një vend tjetër vrasjesh në Orahovac. Popoviç, Beara dhe Nikoliç u dënuan të gjithë nga GJPNJ-ja për përfshirje në gjenocidin e boshnjakëve nga Srebrenica.

Srecko Acimoviç, komandant i Batalionit të Dytë të Brigadës së Zvornikut të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, duke vepruar sipas urdhrave të marra nga komanda e Brigadës së Zvornikut, siguroi municione dhe dha urdhër për transportimin e të burgosurve në brigjet e lumit Drina në Kozluk, ku ata u vranë dhe u varrosën. Acimoviç u dënua nga gjykata shtetërore e Bosnjës me nëntë vjet burg për asistim në gjenocid.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Rruga Cancari 12 është një varr masiv dytësor, i ndodhur në fshatin Kamenicë, 50 kilometra nga qyteti i Srebrenicës dhe rreth 13 kilometra nga qyteti i Zvornikut. Ka 13 varre masive dytësore në zonën e Kamenicës që përmbajnë eshtrat e viktimave të masakrave të korrikut 1995 nga forcat serbe të Bosnjës në Srebrenicë. Varri Rruga Cancari 12 u zhvarros në maj 1988 Nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavi, GJPNJ. U gjetën mbetjet mortore të 174 personave. U identifikuan 149.

Analizat e ADN-së të kryera nga Komisioni Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur treguan lidhjet midis këtij varri dytësor në Rrugën Cancari 11 dhe varrit parësor të trazuar në Branjevo. Sipas raportit mjeko-ligjor të GJPNJ-së mbi zhvarrosjet e lidhura me Srebrenicën, kjo do të thotë që pjesë të eshtrave të disa individëve u gjetën në varret në Branjevo dhe Rruga Cancari 12.

Hetimi i GJPNJ-së gjithashtu tregoi lidhjet e ADN-së midis varrit Rruga Cancari 12 dhe shtatë varreve të tjerë në të njëjtën zonë (Rruga Cancari 4, 5, 6, 8, 10, 11 dhe 11). Kjo tregon se si pjesë e një përpjekje për të mbuluar krimet e kryera nga forcat serbe të Bosnjës, mbetjet mortore që u gërmuan nga varri masiv parësor në Branjevo dhe u transportuan në fshatin Kamenicë, 45 km më larg. Varret e tjera të Rrugës Cancari janë lidhur nga analizat e kryera të ADN-së me një varr masiv parësor në Kozluk, ku u varrosën gjithashtu viktima të masakrave të Srebrenicës.

Sipas GJPNJ-së, varri masiv parësor në Baranjevo përmbante gjithsej 1,751 individë.

Varret në Kamenicë u zbuluan ose në oborret e shtëpive që u përkisnin boshnjakëve ose në livadhet pranë rrugës. Varri Rruga Cancari 11 ndodhet ngjitur me rrugën, në një livadh. Vendi mbetet i pashënuar. Megjithatë, vendasit në Kamenicë i kanë shënuar disa prej varreve në zonë me pllaka përkujtimore që nderojnë viktimat e Srebrenicës.

Raportet mjeko-ligjore dhe dëshmitë e dëshmitarëve në Gjykatën Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, GJPNJ, përfshirë dëshmitë nga njerëzit që ishin pjesë e skuadrave vrasëse, konfirmuan se shumica e viktimave të gjetura në varrin në Branjevo u vranë në Qendrën Kulturore Pilica nga forcat serbe të Bosnjës në mes të korrikut 1995.

Më 16 korrik 1995, ushtarët në Fermën Ushtarake Branjevo u urdhëruan të shkonin rreth pesë kilometra në lindje të Qendrës Kulturore Pilica për të vrarë rreth 500 boshnjakë që po mbaheshin atje. Pjesa e brendshme e Qendrës Kulturore Pilica u përshkrua se kishte kufoma “të grumbulluar njëri mbi tjetrin, të shtrirë dhe të shpërndarë ngado” dhe trupat – dy prej të cilëve ishin femra – ishin të gjithë të veshur me rroba civile. Viktimat më pas u varrosën në Fermën Ushtarake Branjevo dhe më vonë u rivarrosën në varre masive dytësore, përfshirë ata në Rrugën Cancari.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Rruga Cancari 11 është një varr masiv dytësor, i ndodhur në fshatin Kamenicë, 50 kilometra nga qyteti i Srebrenicës dhe rreth 13 kilometra nga qyteti i Zvornikut. Ka 13 varre masive dytësore në zonën e Kamenicës që përmbajnë eshtrat e viktimave të masakrave të korrikut 1995 nga forcat serbe të Bosnjës në Srebrenicë.

Varri Rruga Cancari 11 u zhvarros midis gushtit dhe shtatorit 2001 nga Komisioni Federal i Bosnjës për Personat e Zhdukur. U gjetën mbetjet mortore të 242 personave. U identifikuan 122.

Analizat e ADN-së të kryera nga Komisioni Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur treguan lidhjet midis këtij varri dytësor në Rrugën Cancari 11 dhe varrit parësor të trazuar në Branjevo. Sipas raportit mjeko-ligjor të GJPNJ-së mbi zhvarrosjet e lidhura me Srebrenicën, kjo do të thotë që pjesë të eshtrave të disa individëve u gjetën në varret në Branjevo dhe Rruga Cancari 11.

Hetimi i GJPNJ-së gjithashtu tregoi lidhjet e ADN-së midis varrit Rruga Cancari 11 dhe shtatë varreve të tjerë në të njëjtën zonë (Rruga Cancari 4, 5, 6, 8, 10, 11 dhe 12). Kjo tregon se si pjesë e një përpjekje për të mbuluar krimet e kryera nga forcat serbe të Bosnjës, mbetjet mortore që u gërmuan nga varri masiv parësor në Branjevo dhe u transportuan në fshatin Kamenicë, 45 km më larg. Varret e tjera të Rrugës Cancari janë lidhur nga analizat e kryera të ADN-së me një varr masiv parësor në Kozluk, ku u varrosën gjithashtu viktima të masakrave të Srebrenicës.

Sipas GJPNJ-së, varri masiv parësor në Baranjevo përmbante gjithsej 1,751 individë.

Varret në Kamenicë u zbuluan ose në oborret e shtëpive që u përkisnin boshnjakëve ose në livadhet pranë rrugës. Varri Rruga Cancari 11 ndodhet ngjitur me rrugën, në një livadh. Vendi mbetet i pashënuar. Megjithatë, vendasit në Kamenicë i kanë shënuar disa prej varreve në zonë me pllaka përkujtimore që nderojnë viktimat e Srebrenicës.

Raportet mjeko-ligjore dhe dëshmitë e dëshmitarëve në Gjykatën Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, GJPNJ, përfshirë dëshmitë nga njerëzit që ishin pjesë e skuadrave vrasëse, konfirmuan se shumica e viktimave të gjetura në varrin në Branjevo u vranë në Qendrën Kulturore Pilica nga forcat serbe të Bosnjës në mes të korrikut 1995.

Më 16 korrik 1995, ushtarët në Fermën Ushtarake Branjevo u urdhëruan të shkonin rreth pesë kilometra në lindje të Qendrës Kulturore Pilica për të vrarë rreth 500 boshnjakë që po mbaheshin atje. Pjesa e brendshme e Qendrës Kulturore Pilica u përshkrua se kishte kufoma “të grumbulluar njëri mbi tjetrin, të shtrirë dhe të shpërndarë ngado” dhe trupat – dy prej të cilëve ishin femra – ishin të gjithë të veshur me rroba civile. Viktimat më pas u varrosën në Fermën Ushtarake Branjevo dhe më vonë u rivarrosën në varre masive dytësore, përfshirë ata në Rrugën Cancari.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Rruga Cancari 10 (i njohur edhe si Kamenica 10) është një varr masiv dytësor, i ndodhur në fshatin Kamenicë, 50 kilometra nga qyteti i Srebrenicës dhe rreth 13 kilometra nga qyteti i Zvornikut. Ka 13 varre masive dytësore në zonën e Kamenicës që përmbajnë eshtrat e viktimave të masakrave të korrikut 1995 nga forcat serbe të Bosnjës në Srebrenicë.

Varri masiv Rruga Cancari 10 u zhvarros midis qershorit dhe gushtit 2006 nga Komisioni Federal i Bosnjës për Personat e Zhdukur.  U gjetën mbetjet mortore të 1153 personave. U identifikuan 380 persona.

Ato treguan gjithashtu lidhjet midis këtij varri dytësor dhe varrit parësor të trazuar në Branjevo, ku viktimat se masakrave të Srebrenicës u varrosën. Sipas raportit mjeko-ligjor të GJPNJ-së mbi zhvarrosjet e lidhura me Srebrenicën, kjo do të thotë që pjesë të eshtrave të disa individëve u gjetën në varret në Kozluk dhe Rruga Cancari 10.

Hetimi i GJPNJ-së gjithashtu tregoi lidhjet e ADN-së midis varrit Rruga Cancari 10 dhe shtatë varreve të tjerë në të njëjtën zonë (Rruga Cancari 4, 5, 6, 8, 10, 11 dhe 12). Kjo tregon se si pjesë e një përpjekje për të mbuluar krimet e kryera nga forcat serbe të Bosnjës, mbetjet mortore që u gërmuan nga varri masiv parësor në Branjevo dhe u transportuan në fshatin Kamenicë, 45 km më lart. Varret e tjera të Rrugës Cancari janë lidhur nga analizat e kryera të ADN-së me një varr masiv parësor në Kozluk, ku u varrosën gjithashtu viktima të masakrave të Srebrenicës.

Sipas GJPNJ-së, varri masiv parësor në Baranjevo përmbante gjithsej 1,751 individë.

Varret në Kamenicë u zbuluan ose në oborret e shtëpive që u përkisnin boshnjakëve ose në livadhet pranë rrugës. Varri Rruga Cancari 10 ndodhet ngjitur me rrugën, në një livadh. Vendi mbetet i pashënuar. Megjithatë, vendasit në Kamenicë i kanë shënuar disa prej varreve në zonë me pllaka përkujtimore që nderojnë viktimat e Srebrenicës.

Raportet mjeko-ligjore dhe dëshmitë e dëshmitarëve në Gjykatën Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, GJPNJ, përfshirë dëshmitë nga njerëzit që ishin pjesë e skuadrave vrasëse, konfirmuan se shumica e viktimave të gjetura në varrin në Branjevo u vranë në Qendrën Kulturore Pilica nga forcat serbe të Bosnjës në mes të korrikut 1995.

Më 16 korrik 1995, ushtarët në Fermën Ushtarake Branjevo u urdhëruan të shkonin rreth pesë kilometra në lindje të Qendrës Kulturore Pilica për të vrarë rreth 500 boshnjakë që po mbaheshin atje. Pjesa e brendshme e Qendrës Kulturore Pilica u përshkrua se kishte kufoma “të grumbulluar njëri mbi tjetrin, të shtrirë dhe të shpërndarë ngado” dhe trupat – dy prej të cilëve ishin femra – ishin të gjithë të veshur me rroba civile. Viktimat më pas u varrosën në Fermën Ushtarake Branjevo dhe më vonë u rivarrosën në varre masive dytësore, përfshirë ata në Rrugën Cancari.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Rruga Cancari 9 (i njohur edhe si Kamenica 9) është një varr masiv dytësor, i ndodhur në fshatin Kamenica, 50 kilometra nga qyteti i Srebrenicës dhe rreth 13 kilometra nga qyteti i Zvornikut. Ka 13 varre masive dytësore në zonën e Kamenicës që përmbajnë eshtrat e viktimave të masakrave të korrikut 1995 Srebrenica.

Varri masiv Rruga Cancari 9 u zhvarros midis tetorit dhe nëntorit 2007 nga Komisioni Federal i Bosnjës për Personat e Zhdukur. U gjetën mbetjet mortore të 616 personave; 186 u identifikuan.

Analizat e ADN-së të kryera nga Komisioni Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur treguan lidhjet midis këtij varri dytësor dhe varrit parësor të trazuar në Branjevo. Sipas raportit mjeko-ligjor të GJPNJ-së mbi zhvarrosjet e lidhura me Srebrenicën, kjo do të thotë që pjesë të eshtrave të disa individëve u gjetën në varret në Branjevo dhe Rruga Cancari 9.

Hetimi i GJPNJ-së gjithashtu tregoi lidhjet e ADN-së midis varrit Rruga Cancari 9 dhe shtatë varreve të tjerë në të njëjtën zonë (Rruga Cancari 4, 5, 6, 8, 10, 11 dhe 12). Kjo tregon se mbetjet mortore u gërmuan nga varri masiv parësor në Branjevo dhe u transportuan në Kamenica, 45 km më lart. Varret e tjera të Rrugës Cancari janë lidhur nga analizat e kryera të ADN-së me një varr masiv parësor në Kozluk.

Sipas GJPNJ-së, varri masiv parësor në Baranjevo përmbante gjithsej 1,751 individë.

Varret në Kamenicë u zbuluan ose në oborret e shtëpive që u përkisnin boshnjakëve ose në livadhet pranë rrugës. Rruga Cancari 9 ndodhet ngjitur me rrugën, në një livadh. Vendi mbetet i pashënuar. Megjithatë, vendasit në Kamenicë i kanë shënuar disa prej varreve në zonë me pllaka përkujtimore që nderojnë viktimat e Srebrenicës.

Raportet mjeko-ligjore dhe dëshmitë e dëshmitarëve në Gjykatën Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, GJPNJ, përfshirë dëshmitë nga njerëzit që ishin pjesë e skuadrave vrasëse, konfirmuan se shumica e viktimave të gjetura në varrin në Branjevo u vranë në Qendrën Kulturore Pilica nga forcat serbe të Bosnjës në mes të korrikut 1995.

Më 16 korrik 1995, ushtarët në Fermën Ushtarake Branjevo u urdhëruan të shkonin rreth pesë kilometra në lindje të Qendrës Kulturore Pilica për të vrarë rreth 500 boshnjakë që po mbaheshin atje. Pjesa e brendshme e Qendrës Kulturore Pilica u përshkrua se kishte kufoma “të grumbulluar njëri mbi tjetrin, të shtrirë dhe të shpërndarë ngado” dhe trupat – dy prej të cilëve ishin femra – ishin të gjithë të veshur me rroba civile. Viktimat më pas u varrosën në Fermën Ushtarake Branjevo dhe më vonë u rivarrosën në varre masive dytësore, përfshirë ata në Rrugën Cancari.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Një varr masiv u zbulua më 13 maj të vitit 2001 në qendrën stërvitore të policisë në Batajnica, periferi i Beogradit, rreth 20 kilometra nga qendra e kryeqytetit serb.

Zbulimi u bë një vit pas rrëzimit të regjimit autoritar të presidentit jugosllav Sllobodan Millosheviç, i cili kishte sunduar gjatë gjithë kohës së luftërave të viteve 1990 dhe u pa si një shenjë e parë nga qeveria e re demokratike që ajo ishte e gatshme të përballej me rolin e Serbisë në luftën e viteve 1998-1999 në Kosovë, e cila pa 13,000 njerëz të vrarë dhe një milion të dëbuar, shumica prej tyre shqiptarë të Kosovës.

Eshtrat e 744 njerëzve u gjetën në Batajnica, të gjithë shqiptarë të Kosovës që u vranë në pranverën e vitit 1999 në Kosovë nga Ushtria Jugosllave, policia dhe paraushtarakët serbë. Shumica e viktimave ishin civilë dhe përfshinin burra, gra, fëmijë dhe të moshuar. Krahas eshtrave të tyre, ekipet mjeko-ligjore gjetën gjithashtu bizhuteri, stilolapsa, kuti cigaresh, zare fëmijësh, makina llogaritëse, bileta të ndryshme dhe një detyrë shtëpie në lëndën e historisë.

Disa prej trupave ishin transferuar në Beograd nga varre kryesore dhe disa nga vendet e vrasjeve në Kosovë. Transporti ishte kryer me kamionë gjatë tre muajve në prill, maj dhe qershor 1999. Operacioni i fshehjes së krimeve ishte një operacion i përbashkët nga lidershipi serb, policia, ushtria dhe shërbimet publike.

Ndërsa bombardimet e NATO-s ndaj Jugosllavisë po vazhdonin në të njëjtën kohë me fshehjen e krimit, qendra e policisë në Batajnica ishte braktisur sepse ekzistonte frika se ajo do të sulmohej nga aleanca ushtarake perëndimore. Ata që ishin të përfshirë në operacionin e fshehjes së krimit shpresonin që varri masiv të mbetej i fshehtë, por u gjetën gjurmë toke të trazuar dhe gjurmët e gomave të kamionëve.

Personeli i përfshirë në operacionin e fshehjes së krimeve një pakt fshehtësie, por pasi regjimi i Millosheviçit u rrëzua, shumë vendosën të flasin sepse druheshin nga ndjekja penale nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për Ish-Jugosllavinë, GJPNJ. Në atë kohë, GJPNJ-ja tashmë e kishte paditur Millosheviçin për krime lufte në Kroaci, Bosnjë dhe Hercegovinë dhe Kosovë dhe akuzat përfshinin operacionet për fshehjen e krimeve të luftës në të gjithë ish-Jugosllavinë. Millosheviçi vdiq para se të merrej një vendim në gjyqin e tij.

Dy gjykime të GJPNJ-së gjetën disa zyrtarë të shtetit dhe të ushtrisë fajtorë për fshehjen e krimeve  duke transportuar trupat e viktimave të luftës nga Kosova në Serbi. Ata përfshinin oficerët e Ushtrisë Jugosllave Nebojsa Pavkoviç, Dragoljub Ojdaniç dhe Sreten Lukiç, zyrtarët e Ministrisë së Brendshme Serbe Sreten Lukiç dhe Vlastimir Djordjeviç dhe zv/kryeministrin e Jugosllavisë, Nikola Sainoviç.

Varri masiv është ende brenda mjediseve të qendrës policore dhe nuk është i arritshëm nga publiku. Të gjitha vizitat duhet të miratohen nga policia dhe rrallë jepet leje. Pranë varrit masiv, është ndërtuar një kishë e re ortodokse serbe, e cila nga disa njerëz u pa si një fyerje ndaj viktimave etnike shqiptare. Ka pasur thirrje për ta bërë Batajnicën një qendër përkujtimore, por kjo nuk ka ndodhur.

Varri masiv pranë Fermës Ovcara, rreth pesë kilometra nga qyteti i Vukovarit në Kroacinë lindore, u zbulua në 1992. Aty u gjetën eshtrat e 200 personave, nga të cilët 192 janë identifikuar. Të gjithë ata u vranë në një ndërtesë magazinimi në fermë pasi u morën nga spitali i Vukovarit kur qyteti i rrethuar ra në duart e Ushtrisë Popullore Jugosllave dhe paraushtarakëve serbë në nëntor 1991.

Zyrtarët e Kombeve të Bashkuara e identifikuan fillimisht varrin masiv të Fermës Ovcara në dhjetor 1992, por nuk u lejuan të hetojnë. Një mision i Kombeve të Bashkuara e vizitoi zonën përsëri në vitin 1993, por autoritetet rebele serbe të Kroacisë, të cilët e patën nën kontroll zonën deri në fund të luftës, përsëri nuk u dhanë atyre leje për të hetuar më tej.

Zhvarrosjet në zonë filluan në gusht 1996 pasi u rrëzua regjimi rebel serb i Kroacisë. Varri është dhjetë metra i gjatë, shtatë metra i gjerë dhe një metër e gjysmë deri në dy metra i thellë.

Para luftës, Ferma Ovcara ishte pjesë e VUPIK, një kompani bujqësore në pronësi të shtetit, e cila u privatizua në 2010. Territori i fermës tani është pjesë e Qendrës Përkujtimore shtetërore të Luftës për Atdhe. Një monument kushtuar viktimave u vendos në dhjetor 1998 në vendin ku u gjet varri masiv. Dyqind shkurre, secila duke simbolizuar një viktimë, u mbollën gjithashtu në atë vend në kujtim të tyre. Ndërtesa e magazinimit në të cilën ndodhën vrasjet masive është tani Qendra Përkujtimore Ovcara, e cila u hap në vitin 2006.

Pas një rrethimi tre-mujor, Vukovar ra më 18 nëntor 1991. Disa nga mbrojtësit e qytetit u fshehën në spitalin e Vukovarit, nga ku forcat serbe kapën rreth 250 persona të nesërmen dhe i çuan në Fermën Ovcara. Në fermë, të burgosurit u rrahën dhe u torturuan në ndërtesën e magazinimit, e cila ruhej nga trupat e Ushtrisë Popullore Jugosllave.

Trupat u tërhoqën më 20 nëntor dhe paraushtarakët serbë morën kontrollin, duke vazhduar rrahjet dhe torturat. Atë mbrëmje, paraushtarakët i morën robërit nga ndërtesa e magazinimit në grupe me nga 20 vetë, i ekzekutuan dhe i varrosën.

Një total prej 12 personash janë dënuar me një total prej 161 vitesh burg për vrasjet në Ovcara. Gjykata Penale Ndërkombëtare për Ish-Jugosllavinë dënoi kolonelin e Ushtrisë Popullore Jugosllave Mile Mrksiç, komandant i Brigadës së Parë të Motorizuar të Gardës dhe të Grupit Operacional Jugu, me 20 vjet burg, dhe majorin e Ushtrisë Popullore Jugosllave Veselin Sljivancanin, oficerin e sigurisë së Brigadës së Parë të Motorizuar dhe të Grupit Operacional Jugu, me dhjetë vjet burg. Gjykatat vendase në Serbi dënuan dhjetë persona, anëtarë të njësisë paraushtarake “Leva Supoderica” dhe luftëtarë të Mbrojtjes Territoriale Serbe nga Vukovari, për pjesëmarrje në krimin në Ovcara.

Varri masiv ndodhet në Varrezat e Reha të Vukovarit, qytet lindor i Kroacisë. Ai u zhvarros në vitin 1998 dhe aty u gjetën mbetjet mortore të 938 trupave, nga të cilët 859 janë identifikuar. Ai është varri masiv më i madh i kohës së luftës në Kroaci.

Trupat e gjetur në këtë varr masiv besohet të jenë ato të personave të vrarë gjatë rrethimit tre-mujor të Vukovarit në 1991 nga Ushtria Popullore Jugosllave dhe paraushtarakët serbë dhe pas rënies së qytetit, por edhe atyre të njerëzve që vdiqën për shkaqe natyrore për shkak të vështirësive për të marrë trajtim mjekësor kur qyteti ishte nën kontrollin e serbëve.

Vendi ku u gjet varri masiv tani është Varreza Përkujtimore e Viktimave të Luftës për Atdhe. Varreza përbëhet nga 938 kryqe të bardhë prej mermeri, një në kujtim të secilës viktimë. Në tetor 2000, në pjesën qendrore të varrezës u vendos një monument bronzi katër metra i lartë.

Varri masiv u gjet në 1998 kur Kroacia rimori kontrollin mbi territorin e saj lindor nga serbët rebelë. Ai u gërmua nga prilli deri në korrik 1998.

Nga 859 individë, eshtrat e të cilëve janë identifikuar, 644 janë kroatë dhe 358 prej tyre janë klasifikuar si civilë. Ky është kryesisht një varr masiv dytësor, pasi mbetjet mortore janë zhvendosur aty kryesisht nga varre të tjera masive, apo edhe nga varreza të rregullta.

Ushtria Popullore Jugosllave dhe njësitë paraushtarake hynë në Vukovar më 18 nëntor 1991 pas një rrethimi 87-ditor që shkatërroi qytetin. Mbi 200 të burgosur u ekzekutuan më pas në Fermën Ovcara aty afër. Shumica e tyre u varrosën në një varr masiv në fermë, por 13 nga viktimat e Ovcaras u gjetën në varrin masiv të Varrezave të Reja.

Gjykata Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë nuk dënoi asnjë për krime të kryera gjatë dhe pas rrethimit të Vukovarit, përveç vrasjeve në Ovcara. Presidenti jugosllav Sllobodan Millosheviç dhe kreu  i rebelëve serbë të Kroacisë të kohës së luftës Goran Hadziç u paditën për përndjekje, dëbime me forcë, vrasje dhe shkatërrim të pasurisë gjatë dhe pas rrethimit, ndër krime të tjera të pretenduara, por të dy vdiqën para fundit të gjyqeve të tyre.

Gjykatat kroate kanë dënuar gjithsej 20 persona për krime në lidhje me Vukovarin. Ata u dënuan me një total prej 229 vitesh e gjysmë burg. Gjykata e Lartë në Beograd dënoi gjithashtu një person me nëntë vjet burg.