Liplje 4 është një varr masiv dytësor në fshatin Liplje, tetë kilometra në jugperëndim të qytetit të Zvornikut. Vendi u zhvarros në tetor dhe nëntor 2001 nga Komisioni Federal i Bosnjës për Personat e Zhdukur. U gjetën mbetjet mortore të 305 personave; 269 u identifikuan.

Analiza e ADN-së gjithashtu tregoi lidhjet midis këtij varri dytësor  dhe një varri parësor të trazuar në Digën Petkovci. Një raport mjeko-ligjor nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, GJPNJ, mbi zhvarrosjet e Srebrenicës tha se kjo do të thotë se eshtrat e një individi u gjetën në të paktën dy varre të ndryshëm. Hetimi gjithashtu tregoi lidhjet e ADN-së midis këtij varri dhe katër varreve të tjerë në të njëjtën zonë. Kjo tregon se mbetjet mortore që u gërmuan dhe u hoqën nga varri masiv primar në Digën Petkovci u transportuan në Liplje, 20 kilometra larg.

Vendi ndodhet pranë një lëndine, pranë një rruge dhe një shtëpie që u shkatërrua gjatë luftës. Varri mbetet i pashënuar.

Më 14 korrik 1995, personeli i ushtrisë dhe policisë serbe të Bosnjës transportoi afërsisht 1,000 burra boshnjakë nga Srebrenica nga vendet e paraburgimit në dhe rreth Bratunacit në një shkollë në Petkovci, dhjetë kilometra nga Zvorniku. Më 14 korrik 1995 dhe në orët e para të mëngjesit të 15 korrikut, trupat dhe policia serbe e Bosnjës sulmuan dhe pushkatuan burrat që mbaheshin në shkollë.

Rreth 14 korrikut 1995 dhe në orët e para të mëngjesit të 15 korrikut, personeli nga Brigada e Zvornikut e Ushtrisë Serbe të Bosnjës, duke përfshirë shoferë dhe kamionë nga Batalioni i Gjashtë i Këmbësorisë, i transportuan burrat boshnjakë të mbijetuar nga shkolla në Petkovci në një zonë poshtë Digës Petkovci. Ata më pas u ekzekutuan nga ushtarët dhe policia e Ushtrisë Serbe të Bosnjës me armë automatike. Në mëngjesin e 15 korrikut, personeli nga Toga Inxhinierike e Brigadës së Zvornikut, duke punuar me individë dhe njësi të tjera, përdori ekskavatorë dhe pajisje të tjera të rënda për të varrosur viktimat ndërsa ekzekutimet vazhdonin.

Një burrë që u fsheh poshtë trupave të pajetë për të shmangur ekzekutimin në digë tha në gjyqin e ish-gjeneralit të Ushtrisë Serbe të Bosnjës Ratko Mlladiç në GJPNJ se kur ai u soll në Petkovci, fusha nën digë ishte “tashmë e mbuluar me trupa të pajetë”. Dëshmitari, i cili dëshmoi me emrin e koduar RM-253, tha se ai u rrëzua përtokë që në momentin që ushtarët hapën zjarr mbi grupin e tij dhe e fshehu kokën nën këmbët e disa të burgosurve që tashmë kishin vdekur, duke shpresuar se do të mbijetonte.

Ndërsa RM-253 dhe një i mbijetuar tjetër ishin fshehur, ata panë “një kamion i cili po mblidhte trupat dhe po i ngarkonte ata mbi një traktor, i cili më pas i transportoi ata larg nga fusha e vrasjes”.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Liplje 7 është një varr masiv dytësor në fshatin Liplje, tetë kilometra në jugperëndim të qytetit të Zvornikut. Vendi u zhvarros në shtator dhe tetor 2005 nga Komisioni Federal i Bosnjës për Personat e Zhdukur. U gjetën mbetjet mortore të 482 personave; 113 u identifikuan.

Analiza e ADN-së gjithashtu tregoi lidhjet midis këtij varri dytësor  dhe një varri parësor të trazuar në Digën Petkovci. Një raport mjeko-ligjor nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, GJPNJ, mbi zhvarrosjet e Srebrenicës tha se kjo do të thotë se eshtrat e një individi u gjetën në të paktën dy varre të ndryshëm. Hetimi gjithashtu tregoi lidhjet e ADN-së midis këtij varri dhe katër varreve të tjerë në të njëjtën zonë. Kjo tregon se mbetjet mortore që u gërmuan dhe u hoqën nga varri masiv primar në Digën Petkovci u transportuan në Liplje, 20 kilometra larg.

Vendi ndodhet pranë një rruge, 500 metra nga varri masiv Liplje 1. Vendi është i rrethuar nga disa shtëpi dhe pemë.

Më 14 korrik 1995, personeli i ushtrisë dhe policisë serbe të Bosnjës transportoi afërsisht 1,000 burra boshnjakë nga Srebrenica nga vendet e paraburgimit në dhe rreth Bratunacit në një shkollë në Petkovci, dhjetë kilometra nga Zvorniku. Më 14 korrik 1995 dhe në orët e para të mëngjesit të 15 korrikut, trupat dhe policia serbe e Bosnjës sulmuan dhe pushkatuan burrat që mbaheshin në shkollë.

Rreth 14 korrikut 1995 dhe në orët e para të mëngjesit të 15 korrikut, personeli nga Brigada e Zvornikut e Ushtrisë Serbe të Bosnjës, duke përfshirë shoferë dhe kamionë nga Batalioni i Gjashtë i Këmbësorisë, i transportuan burrat boshnjakë të mbijetuar nga shkolla në Petkovci në një zonë poshtë Digës Petkovci. Ata më pas u ekzekutuan nga ushtarët dhe policia e Ushtrisë Serbe të Bosnjës me armë automatike. Në mëngjesin e 15 korrikut, personeli nga Toga Inxhinierike e Brigadës së Zvornikut, duke punuar me individë dhe njësi të tjera, përdori ekskavatorë dhe pajisje të tjera të rënda për të varrosur viktimat ndërsa ekzekutimet vazhdonin.

Një burrë që u fsheh poshtë trupave të pajetë për të shmangur ekzekutimin në digë tha në gjyqin e ish-gjeneralit të Ushtrisë Serbe të Bosnjës Ratko Mlladiç në GJPNJ se kur ai u soll në Petkovci, fusha nën digë ishte “tashmë e mbuluar me trupa të pajetë”. Dëshmitari, i cili dëshmoi me emrin e koduar RM-253, tha se ai u rrëzua përtokë që në momentin që ushtarët hapën zjarr mbi grupin e tij dhe e fshehu kokën nën këmbët e disa të burgosurve që tashmë kishin vdekur, duke shpresuar se do të mbijetonte.

Ndërsa RM-253 dhe një i mbijetuar tjetër ishin fshehur, ata panë “një kamion i cili po mblidhte trupat dhe po i ngarkonte ata mbi një traktor, i cili më pas i transportoi ata larg nga fusha e vrasjes”.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Rruga Cancari 5 është një nga varret më të mëdha klandestine që gjendet afër lumit Kamenica në komunën e Zvornikut në verilindje të Bosnjës dhe Hercegovinës.

Aty u gjetën mbetjet mortore të 506 njerëzve, shumica prej tyre meshkuj, në zhvarrosjen e kryer nga gushti deri në tetor 2002 nga Instituti Boshnjak për Personat e Zhdukur, i ndihmuar nga Komisioni Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur.

Varri masiv ndodhet në anën e djathtë të rrugës që kalon përmes fshatit Donja Kamenica. Ai është në një fushë të madhe me bar me një shtëpi të braktisur afër. Ai është gjithashtu një nga varret e pakta masive në vend që është shënuar me një gur të vogël varri që rendit numrin e viktimave dhe vitin kur ata u vranë.

Shumica e viktimave të varrosura në Rrugën Cancari 5 janë boshnjakë nga Srebrenica të cilët u vranë në korrik 1995 nga forcat serbe të Bosnjës.

Rruga Cancari 5 është gjithashtu një varr masiv dytësor. Disa trupa të boshnjakëve nga Srebrenica fillimisht u varrosën afër vendeve të ekzekutimit në komunat e Zvornikut dhe Braunacit, por më pas u gërmuan përsëri dhe u çuan nga Ushtria Serbe e Bosnjës në vende më të largëta. Në kohën e operacionit të fshehjes së krimit, zona përreth Kamenicës ishte braktisur, pasi shumica e boshnjakëve që jetonin atje para luftës ishin vrarë ose dëbuar. Sidoqoftë, pas përfundimit të luftës në nëntor 1995, refugjatët boshnjakë filluan të ktheheshin dhe të rindërtonin shtëpitë e tyre dhe ata ishin të parët që ngritën alarmin për mbetjet njerëzore që gjetën në oborret dhe fushat e tyre.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Grupi i varreve të njohura si Rruga Cancari në fshatin boshnjak të Kamenicës u zbuluan të gjithë në 1998 nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, GJPNJ.

Varri Rruga Cancari 4 u zhvarros nga Instituti Boshnjak për Personat e Zhdukur nga gushti deri në shtator 2008 dhe që aty u nxorën mbetjet mortore të 362 personave, kryesisht viktima të gjenocidit nga Srebrenica.

Varri ndodhet në të djathtë të lumit Kamenica, pranë një rruge dhe është i shënuar me një pllakë të zezë që mban emrin e varrit masiv dhe një varg nga Kurani: “Mos i mendoni si të vdekur ata që janë vrarë në rrugën e Allahu. Jo, ata janë gjallë, duke gjetur mbështetjen e tyre në prani të Zotit të tyre; ata gëzohen me mirësinë e dhuruar nga Allahu.”

Kur u zbulua, varri ishte 15 metra i gjatë, tre metra i gjerë dhe 1,6 deri në 2,5 metra i thellë, i vendosur në një pjerrësi të lehtë në një zonë me bar.

Sipas Komisionit Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur, eshtrat e gjetura ishin kryesisht ato të meshkujve dhe varri përmbante viktima të rinj dhe të moshuar. Gjithashtu u gjetën edhe kuti duhani, orë elektronike, gëzhoja dhe fishekë.

Rruga Cancari 4 është një varr dytësor masiv – viktimat u hoqën nga varret masive primare në Kozluk dhe Branjevo dhe u transportuan këtu nga forcat serbe të Bosnjës në vjeshtën e 1995 si një përpjekje për të mbuluar masakrat e boshnjakëve nga Srebrenica.

Hetuesit nga GJPNJ-ja vërtetuan se të paktën një person, eshtrat e të cilit u gjetën në varrin Rruga Cancari 4, ishte vrarë në Qendrën Kulturore Pilica në korrik 1995. Të paktën 500 njerëz u ndaluan në qendrën kulturore dhe më pas u ekzekutuan në sallën kryesore nga forcat serbe të Bosnjës. Nuk pati të mbijetuar.

Trupat e tyre u zhvendosën më pas në Fermën Branjevo aty pranë dhe disa muaj më pas në vende të tjera nëpër Bosnjë, përfshirë Rrugën Cancari. Qendra Kulturore Pilica tani është e braktisur dhe ka ende gjurmë të dukshme të masakrës, përfshirë vrima plumbash.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Ka të paktën 13 varre masivë të njohur në zonën e përcaktuar si Rruga Cancari në komunën boshnjake të Zvornikut, afër kufirit me Serbinë. Varret nga Rruga Cancari 1 deri në Rruga Cancari 12 u gërmuan në vitin 1998 nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për Ish-Jugosllavinë, GJPNJ, dhe në secilin prej tyre u gjetën mbetje të shumta mortore. Varri i fundit masiv, i përcaktuar si Rruga Cancari 13, u gjet nga Instituti Boshnjak për Personat e Zhdukur. Midis vendasve, zona njihet si “Lugina e Varreve”.

Zhvarrosja në Rrugën Cancari 2, kryer në gusht 2002 nga Instituti Boshnjak për Personat e Zhdukur dhe Komisioni Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur, gjeti eshtrat e 224 personave, kryesisht viktima të gjenocidit të Srebrenicës.

Varri ndodhet në fillim të rrugës që të çon në fshatin Kamenica nga qyteti i Zvornikut, pikërisht pranë një ure të vogël mbi lumin Kamenica. Ai është gjithashtu afër disa shtëpive – kryesisht ato të boshnjakëve që u kthyen në shtëpitë e tyre pas luftës.

Shumica e varreve masive përgjatë Rrugës Cancari u zbuluan nga fshatarët të cilët merren kryesisht me bujqësi dhe gjetën eshtra ndërsa punonin arat dhe oborret e tyre.

Varri Rruga Cancari 2, si të gjithë varret e tjerë të Rrugës Cancari, është një varr masiv dytësor. Viktimat e luftës u rivarrosën këtu në vjeshtën e vitit 1995 në një përpjekje për të mbuluar vrasjet e burrave dhe djemve boshnjakë në gjenocidin e Srebrenicës. Trupat e viktimave të gjenocidit fillimisht u varrosën pranë vendeve të ekzekutimit në Srebrenicë, Pilica, Kozluk, Bratunac dhe Zvornik në ditët pas 15 korrikut 1995. Dy muaj më vonë, forcat serbe të Bosnjës u urdhëruan largimin e trupave që aty dhe rivarrosjen e tyre në vende më të largeta dhe më të vështira për t’u gjetur.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Varri masiv Rruga Cancari  6është një nga 13 varre masive që u gjetën përgjatë një pjese rruge prej gjashtë kilometrash pranë lumit Kamenica, në komunën e Zvornikut në verilindje të Bosnjës dhe Hercegovinës. Ashtu si të 13 varret masive të gjetur në zonë, ky është një varr masiv dytësor.

Një zhvarrosje nga Komisioni Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur, Instituti Boshnjak i Personave të Zhdukur dhe prokuroria lokale nga qyteti Tuzla nga tetori në dhjetor 2008 zbuloi se varri përmbante eshtrat e 881 njerëzve, shumica e tyre viktima të vrasjeve të kryera pas rënies së qyteti i Srebrenicës në 1995.

Zona e varrit ishte 17 metra e gjatë, rreth 36 metra e gjerë dhe 1.5 metra e thellë, e vendosur në një shpat poshtë lumit Kamenica, pranë një shtëpie të braktisur.

Shumica e viktimave ishin meshkuj dhe krahas trupave, u gjetën edhe një sërë objektesh, përfshirë ora, kuti cigaresh, çakmakë dhe krehra.

Ata u rivarrosën këtu në vjeshtën e vitit 1995 gjatë një operacioni fshehje që synonte fshehjen e trupave të të vrarëve në vendet e ekzekutimit masiv në Kozluk dhe Branjevo.

Pas rënies së Srebrenicës në duart e forcave serbe të Bosnjës, boshnjakët e kapur u sollën me autobusë në Fermën Ushtarake Branjevo për ekzekutim. Të mbijetuarit përshkruan se u çuan në grupe në një livadh të mbushur me kufoma dhe iu kërkua të ktheheshin me shpinë.

Më 16 korrik 1995, ushtarët në Fermën Ushtarake Branjevo u urdhëruan të shkonin rreth pesë kilometra në lindje, në Qendrën Kulturore Pilica për të vrarë rreth 500 boshnjakë të tjerë që po mbaheshin atje. Brenda Qendrës Kulturore Pilica u përshkrua se kishte kufoma “të grumbulluar mbi njëri-tjetrin, të shtrirë dhe të shpërndarë në të gjithë vendin”; trupat – dy prej të cilëve ishin femra – të gjithë kishin veshur rroba civile. Viktimat u varrosën më pas në Fermën Ushtarake Branjevo dhe më vonë u rivarrosën në varre masive dytësore, përfshirë ato në Rrugën Cancari.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Varri masiv Rruga Cancari 3 është një nga një sërë varresh masive që u gjetën përgjatë një rruge në fshatin Kamenica në verilindje të Bosnjës dhe Hercegovinës, pranë kufirit me Serbinë.

Ky varr masiv dytësor ishte i pari nga 13 varret masive të gjetura pranë lumit Kamenica dhe të zhvarrosur nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë në maj dhe qershor 1998. Aty u gjetën eshtrat e 155 njerëzve, shumica prej tyre viktima të gjenocidit të Srebrenicës.

Varri masiv ndodhet në anën e djathtë të rrugës së fshatit, i pashënuar, midis disa shtëpive dhe tokës bujqësore, rreth 15 minuta me makinë nga qyteti i Zvornikut.

Trupat e gjetur në varr besohet se janë vrarë në vendin e ekzekutimit në Kozluk, rreth 30 kilometra nga Kamenica.

Viktimat, kryesisht burra të kapur nga forcat serbe të Bosnjës gjatë Operacionit të tyre Krivaja për të marrë Srebrenicën, u sollën në Kozluk, u pushkatuan dhe u varrosën në një varr aty pranë, pranë fabrikës së ujit dhe pijeve Vitinka. Mbi trupa u hodh dhe dhe copa xhami. Ata u gërmuan përsëri më vonë në vjeshtën e 1995 dhe u rivarrosën përgjatë Rrugës Cancari në një përpjekje për të mbuluar krimin.

Kur hetuesit gjetën varrin masiv Rruga Cancari 3, ata gjetën gjithashtu pjesë qelqi të thyer shishesh jeshile, etiketa nga fabrika Vitinka dhe tokë me një strukturë të ngjashme me atë të gjetur në Kozluk.

Vrasjet në Kozluk dhe operacionet e fshehjes së krimit ishin pjesë e çështjeve të shumta gjyqësore për atë që ndodhi në Srebrenicë, si para gjykatave kombëtare ashtu edhe para atyre ndërkombëtare, të cilat i gjetën liderët politikë serbë të Bosnjës dhe anëtarët e ushtrisë dhe forcave të tyre policore përgjegjës për mizoritë e kryera pas rënies së Srebrenicës.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Liplje 1 është një varr masiv dytësor në fshatin Liplje, tetë kilometra në jugperëndim të qytetit të Zvornikut. Vendi u zhvarros në qershor dhe korrik 2001 nga Komisioni Federal i Bosnjës për Personat e Zhdukur. U gjetën mbetjet mortore të 228 personave; 148 u identifikuan.

Analiza e ADN-së gjithashtu tregoi lidhjet midis këtij varri dytësor  dhe një varri parësor të trazuar në Digën Petkovci. Një raport mjeko-ligjor nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, GJPNJ, mbi zhvarrosjet e Srebrenicës tha se kjo do të thotë se eshtrat e një individi u gjetën në të paktën dy varre të ndryshëm. Hetimi gjithashtu tregoi lidhjet e ADN-së midis varrit Liplje 1 dhe katër varreve të tjerë në të njëjtën zonë. Kjo tregon se mbetjet mortore që u gërmuan dhe u hoqën nga varri masiv primar në Digën Petkovci u transportuan në Liplje, 20 kilometra larg.

Vendi ndodhet pranë një shkolle e cila u përdor si një kamp paraburgimi për boshnjakët lokalë në 1992. Në rrugën që të çon në shkollë, ka dy pllaka përkujtimore, njëra për boshnjakët e ndaluar në kamp dhe tjetra për ata të vrarë në fshatrat Snagovo, Liplje, Josanica, Sumari, Sultanovici dhe Novo Selo në periudhën nga viti 1992 deri në 1995. Vetë varri mbetet i pashënuar.

Më 14 korrik 1995, personeli i ushtrisë dhe policisë serbe të Bosnjës transportoi afërsisht 1,000 burra boshnjakë nga Srebrenica nga vendet e paraburgimit në dhe rreth Bratunacit në një shkollë në Petkovci, dhjetë kilometra nga Zvorniku. Më 14 korrik 1995 dhe në orët e para të mëngjesit të 15 korrikut, trupat dhe policia serbe e Bosnjës sulmuan dhe pushkatuan burrat që mbaheshin në shkollë.

Rreth 14 korrikut 1995 dhe në orët e para të mëngjesit të 15 korrikut, personeli nga Brigada e Zvornikut e Ushtrisë Serbe të Bosnjës, duke përfshirë shoferë dhe kamionë nga Batalioni i Gjashtë i Këmbësorisë, i transportuan burrat boshnjakë të mbijetuar nga shkolla në Petkovci në një zonë poshtë Digës Petkovci. Ata më pas u ekzekutuan nga ushtarët dhe policia e Ushtrisë Serbe të Bosnjës me armë automatike. Në mëngjesin e 15 korrikut, personeli nga Toga Inxhinierike e Brigadës së Zvornikut, duke punuar me individë dhe njësi të tjera, përdori ekskavatorë dhe pajisje të tjera të rënda për të varrosur viktimat ndërsa ekzekutimet vazhdonin.

Një burrë që u fsheh poshtë trupave të pajetë për të shmangur ekzekutimin në digë tha në gjyqin e ish-gjeneralit të Ushtrisë Serbe të Bosnjës Ratko Mlladiç në GJPNJ se kur ai u soll në Petkovci, fusha nën digë ishte “tashmë e mbuluar me trupa të pajetë”. Dëshmitari, i cili dëshmoi me emrin e koduar RM-253, tha se ai u rrëzua përtokë që në momentin që ushtarët hapën zjarr mbi grupin e tij dhe e fshehu kokën nën këmbët e disa të burgosurve që tashmë kishin vdekur, duke shpresuar se do të mbijetonte.

Ndërsa RM-253 dhe një i mbijetuar tjetër ishin fshehur, ata panë “një kamion i cili po mblidhte trupat dhe po i ngarkonte ata mbi një traktor, i cili më pas i transportoi ata larg nga fusha e vrasjes”.

Deri më tani, GJPNJ-ja dhe gjykatat vendore në Ballkan kanë dënuar gjithsej 47 persona me më shumë se 700 vjet burg, plus katër dënime me burgim të përjetshëm, për krimet e Srebrenicës.

Rruga Hodzici 7 (i njohur edhe si Snagovo 3) është një varr masiv dytësor, afër fshatit Snagovo, rreth 17 kilometra në veriperëndim të qytetit të Zvornikut. Një total prej 230 mbetjesh njerëzore u zhvarrosën nga varri, ndërsa 110 u identifikuan. Një total prej 111 mbetjesh mortore u zhvarrosën nga ky varr. Ka shtatë varre masive të njohur në zonë, të quajtur Rruga Hodzici, që të gjithë varre dytësore.

Rruga Hodzici 7, i cili u quajt Snagovo 2 nga Komisioni Federal i Bosnjës për Personat e Zhdukur, u zhvarros në tetor dhe nëntor 2005.  Komisioni Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur monitoroi procesin dhe analiza e ADN-së të kryera nga ai treguan lidhje midis këtij varri sekondar dhe varrit primar të trazuar të quajtur Lazete 2 (i njohur gjithashtu si Orahovac 2). Një raport mjeko-ligjor nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë mbi zhvarrosjet që kanë lidhje me Srebrenicën tha se kjo nënkuptonte se eshtrat e një individi u gjetën në të paktën dy varre të ndryshëm.

Hetimi gjithashtu tregoi lidhjet e ADN-së midis këtij vendi dhe Rrugës Hodzici 1 (i njohur edhe si Snagovo 4) dhe Rrugës Hodzici 6 (Snagovo 1). Kjo tregon se mbetjet mortore u gërmuan në varrin masiv primar Lazete 2 dhe më pas u transferuan në Rrugën Hodzici, rreth 10 kilometra larg.

Varri mbetet i pashënuar, pranë një rruge fshati, i rrethuar nga pyje.

Vendimet e GJPNJ-së zbuluan se burrat boshnjakë të kapur në Srebrenicë u transportuan më 14 korrik 1995 në një shkollë në fshatin Orahovac. Pasditen e asaj dite, personeli i Brigadës së Zvornikut të Ushtrisë Serbe të Bosnjës nën mbikëqyrjen e Drago Nikoliç, një oficer sigurie me Brigadën e Zvornikut të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, dhe Milorad Trbiç, Ndihmës Komandant për Sigurinë me Brigadën e Zvornikut, më pas i transportuan robërit në një fushë aty afër , ku personeli, përfshirë anëtarët e Batalionit të 4-të të Brigadës së Zvornikut, i ekzekutoi ata me armë automatike.

Në vendimet në lidhje me këtë çështje, dhoma gjyqësore e GJPNJ-së gjeti Radislav Krstiçin, zv/komandant dhe shef i shtabit i Korpusit Drina të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, fajtor për gjenocid ndaj boshnjakëve nga Srebrenica – vendimi i saj i parë që përcakton se masakrat e Srebrenicës përbënin gjenocid. Krstiç u dënua me 46 vjet burg, edhe pse dënimi më pas iu reduktua në 35 vjet burg.

GJPNJ-ja gjeti gjithashtu që Ljubisa Bearas, shefit të sigurimit i Shtabit Kryesor të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, iu kërkua të organizonte, koordinonte dhe lehtësonte ndalimin, transportimin, ekzekutimin përmbledhës dhe varrosjen e viktimave boshnjake të vrara në Orahovac. Beara u ndihmua nga, ndër të tjera, komandanti Vujadin Popoviç, Shefi i Sigurimit i Korpusit të Drina të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, si dhe Nikoliç dhe Trbiç.

Beara, Popoviç, Nikoliç dhe Trbiç u gjet se kishin mbikëqyrur dhe ndihmuar ekzekutimet në Orahovac dhe GJPNJ-ja i dënoi ata për gjenocid. Vidoje Blagojeviç, komandant i Brigadës së Bratunacit të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, u dënua me 15 vjet burg për asistim dhe ndihmë në vrasjen dhe persekutimin e boshnjakëve në zonën e Srebrenicës, si dhe asistim dhe mbështetje të vrasjes së boshnjakëve në Bratunac. Dragan Jokiç, shefi inxhinierik i Brigadës së Zvornikut të Ushtrisë Serbe të Bosnjës, u dënua me nëntë vjet burg për vrasjet e boshnjakëve në Orahovac, në Fermën Ushtarake Branjevo në Pilica dhe në Kozluk, dhe për sigurimin e burimeve inxhinierike dhe personelit të nevojshëm për gërmimin e varreve masive për viktimat e ekzekutuara.

Sipas Institutit Federal për Personat e Zhdukur në Bosnjë dhe Hercegovinë, eshtrat e 818 boshnjakëve nga Srebrenica u zbuluan në shtatë varre dytësore në zonën e Snagovos.